Orijentacija stećaka je jugozapad – sjeveroistok, a motivi su: friz sa povijenim lozicama, bordure, scene turnira na kojima je predstavljeno mačevanje dvojice učesnika i dr. Na udaljenosti od 100 m od nekropole sa stećcima, u pravcu sjevera, nalazi se prahistorijski tumulus koji ukazuje na kontinuiranu naseljenost ovog lokaliteta još od prahistorije.

Nacionalni spomenik sadrži 47 stećaka u okviru jedne nekropole smještene na obroncima planine Bahtijevice, koja se nalazi blizu starog puta koji je Bosnu povezivao sa obalom Jadrana, u području koje obiluje prirodnim resursima, a osobito mineralnim sirovinama, planinskim pašnjacima, šumama i vodom. Srednjovjekovni nadgrobni spomenici, poznati pod nazivom stećci, jedinstveni su za područje Bosne i Hercegovine i njenih susjeda.

Oni su impresivan dokaz rastuće ekonomske moći bosanskog feudalnog društva u XIV stoljeću, otvaranja rudnika, pojačane urbanizacije, te želje pojedinaca da svoj status i moć prikažu kroz vanjski izgled nadgrobnog spomenika. Oni imaju iznimnu historijsku i znatnu kulturnu važnost.

Javne komunikacije su uvijek bile indikator životnih tokova jednog kraja. Za Konjic je važan prirodni, a od rimskih vremena i umjetno građeni put koji je povezivao Humsku zemlju, njeno Primorje i Dubrovnik sa srednjom i sjevernom Bosnom te jednim dijelom Panonije.

Određenu dokumentaciju za važnije putne pravce srednjeg vijeka čuvaju i nazivi „Vlaški put“, npr. Za dionicu starog puta od Zaborana do Glavatičeva. Poznato je da tzv. Vlaški putevi po Hercegovini označavaju trase periodičnih kretanja polunomadskih stočara (uglavnom vlaškog porijekla). Arheološki ostaci (gradine i gromile – tumulusi) svjedoče da je tim pravcem prolazio put još u prahistorijsko doba od IX stoljeća p.n.e.

Najveći dio ovog puta Rimljani su pretvorili u solidno građenu cestu čija trasa se može pratiti od Vrapča do Lipeta. Na miljokazima pronađenim u Podorašcu, Konjicu, Borcima, Kuli i Maloj poljani kod Lipeta spominju se imena rimskih careva Augusta, Decija, Tacita i Filipa Augusta, što upućuje na činjenicu da se izgradnji ovog puta pristupilo odmah nakon osvajanja Ilirike u I stoljeću, a značajnija rekonstrukcija izvršena je polovicom III stoljeća n.e. Rimska trasa ceste polazeći iz Narone (Vid kod Metkovića), išla je preko Dubrava i Nevesinjskog polja, na mjestu Velika poljana kod Lipeta izlazila je na trasu tzv. “turskog puta“ od Ivan planine do Porima. Za vrijeme osmanske uprave u Bosni i Hercegovini glavni put između trgovačkih centara Sarajeva i Mostara skrenuo je sa starog rimskog pravca te je od Lipeta (tačnije Velike poljane) okrenuo prema jugozapadu i preko Gornjih Zijemlja, Porima i Bijelog polja vodio u Mostar.

Duž cijelog puta evidentirano je postojanje utvrda/karaula čiji je zadatak bio da štite sigurnost puta. Prahistorijske grobne gomile (tumulusi) u Bosni i Hercegovini su poznati pod različitim nazivima (gomila, gromila, umka, humka, unjka, zaspa). Spadaju među najbrojnije prahistorijske objekte s osnovnom koncentracijom u južnoj Bosni, Podrinju i Hercegovini, a sporadično se pojavljuju i u centralnoj i sjevernoj Bosni. Tumulusi predstavljaju nasute objekte po pravilu kružne osnove. Podizani su od zemlje kombinacijom zemlje i kamena. Najveći dio tumulusa su sepulkralni objekti s jednom ili više sahrana. Najstarije sahrane pod tumulusima u Bosni i Hercegovini potiču iz eneolita (XX – XVIII st.p.n.e.). Najveći broj tumulusa pripada kasnom bronzanom dobu (XIII – VIII st.p.n.e. i posebno željeznom dobu (VIII – V st.p.n.e.).

U nauci je utvrđeno da grobne gomile na prostoru Bosne i Hercegovine pripadaju prahistorijskim Ilirima, pa se stoga i nazivaju ilirskim tumulima. Gomila na lokalitetu Dabića (Velike) poljane zauzima prostor sa promjerom od 29,58 metara, visoka je oko 1,10 metara, obim gomile je 92,91 metar i površina 687,31 metar.